It's only the end of the world - Xavier Dolan

Αγαπημένος του ιστολογίου ο Dolan με ενθουσίασε με ακόμα μια ταινία του, την πιο "ολοκληρωμένη" του σύμφωνα με τον ίδιο.

Ένας συγγραφέας που μας αποκαλύπτει από την πρώτη σκηνή ότι πεθαίνει, γυρίζει στο πατρικό του σπίτι για να το ανακοινώσει στην οικογένειά του. Mάνα, ιδιότροποι χαρακτήρες, δύσκολες ενδοοικογενειακές σχέσεις, είναι κάποια από τα θέματα που διαχειρίζεται πάλι εδώ ο Xavier Dolan.

Κοντινά πλάνα, σκιές, λαμπερά μάτια, soundtrack νοσταλγίας. 

Το πιο εξαιρετικό πράγμα σ' αυτήν την ταινία είναι ο Gaspard Ulliel που ενσαρκώνει τον πρωταγωνιστή συγγραφέα Louis. Το πολύ ιδιαίτερο πρόσωπό του, με τα δυο λακάκια σαν σχισμές στα μάγουλά του, χρησιμοποιείται από τον Dolan για να δείξει την ιδιορρυθμία του χαρακτήρα του. Κλειστός, ακατανόητος από την οικογένειά του, κλεισμένος στις σκέψεις του και τις εικόνες που βλέπει, αντικείμενα μελέτης για συγγραφή, καταλαμβάνει κάθε πλάνο αυτής της ταινίας.

Η μάνα της ιστορίας δεν έχει όνομα. "Δεν σε καταλαβαίνω, μα σ' αγαπώ. Σ' αγαπώ." του λέει. Άξια να μπει στη συλλογή των μανάδων του Dolan, εδώ η μάνα είναι λιγότερο επιθετική, πιο στωική, κρατάει ισορροπίες και συγκρατεί τον χειμαρρώδη αδελφό Antoine (Vincent Cassel). Οι δυο όψεις ενός ανθρωπου, τα δυο αδέλφια, δεν μπορούν παρά να μην έλκονται και να συγκρούονται ταυτόχρονα. Η μικρή αδελφή (Lea Seydoux) επιθετική και θαραλλέα, η γυναίκα του Antoine (Marion Cotillard), ήρεμη, παρατηρητής, άλλη μια ισορροπίστρια. 

Ο Dolan σκιαγραφεί τις εντάσεις μιας οικογένειας, σε μια ιδιαίτερη συνθήκη, και σε γεμίζει με δέος για το πόσο καλά μπορεί να σκηνοθετεί πρόσωπα. Πλάνα κοντινά, εστιάζουν στα μάτια, που καθρεφτίζουν κάθε τι που λένε ή δεν λένε οι χαρακτήρες. Το φως χρησιμοποιείται μοναδικά για να δημιουργήσει ώρες ώρες μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, λες και ο χαρακτήρας μας βρίσκεται στη μέση μεταξύ ζωής και θανάτου, σε ένα άλλο καθαρτήριο και προσπαθεί να περάσει στην άλλη όχθη. 

Colossal (2016) - Nacho Vigalondo

Αυτή δεν είναι η συνηθισμένη σου monster movie.

Η Gloria πίνει και δεν ξέρει τι κάνει. 'Οταν χάνει δουλειά, αγόρι και διαμέρισμα γυρνάει στο πατρικό της για να ξαναβρεί τον εαυτό της. Στο μεταξύ ένα τέρας κάνει επιθέσεις σε στυλ Godzilla στην Σεούλ, κάθε φορά που η Gloria χαμένη στον κόσμο της ξεσπάει με βοηθό το ποτό. 

Είναι πάντα ενδιαφέρον όταν μια ταινία χρησιμοποιεί το φανταστικό για να προσεγγίσει ένα δύσκολο και σύνθετο θέμα. Στο The Babadook, η Αυσταλέζα σκηνοθέτης και σεναριγοράφος Jennifer Kent χρησιμοποίησε μια σκοτεινή φιγούρα που ξεπηδούσε από ένα παιδικό βιβλίο για να μιλήσει για τον πόνο και το πένθος μετά το θάνατο ενός αγαπημένου. 

Στο Colossal ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Nacho Vigalondo (εξ Ισπανίας) χρησιμοποιεί ένα blockbusterικό θέμα για να μιλήσει για τις καταχρήσεις, την βία, την παραίτηση του ανθρώπου.

Δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά για την ταινία. Έχει πραγματικό ενδιαφέρον να βλέπεις να ξεδιπλώνεται η ιστορία με όλες τις κρυφές πτυχές της μπροστά σου, ενώ παίζει με το κωμικό και το δραματικό στοιχείο κρατώντας πολύ καλά τις ισορροπίες! 

Καλή θέαση!

 

Mommy (2014) - Xavier Dolan

Ο  Xavier Dolan, από την εποχή του «Σκότωσα τη μητέρα μου» (μόλις 19 χρονών), έδειξε ότι είναι ένας θαυμάσιος σκηνοθέτης και σεναριογράφος και ότι η θεματική "μητέρα" έχει μια ιδιαίτερη θέση στο μυαλό του. Στο Mommy η μητέρα Die και ο γιος της Steve καλούνται να συνυπάρξουν. Δυο έντονοι χαρακτήρες, ο Steve μάλιστα ιδιαίτερα βίαιος, αθυρόστομος, με μικρή συναίσθηση της αιδούς και των κοινωνικών συμβάσεων, προσπαθούν  να συγκατοικήσουν στη ζωή.

Στην αρχή μπορεί να αναρωτηθείς γιατί η περιοχή προβολής είναι «κομμένη» και φτιάχνει ένα κλειστοφοβικό τετράγωνο, αλλά μετά γίνεται σαφές. Ο Dolan δημιουργεί μια ταινία με φοβερή ατμόσφαιρα και ένα άκρως ταιριαστό soundtrack.

Οι ατάκες των μητέρων στις ταινίες του Dolan μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη του θεατή. Στο «Σκότωσα τη μητέρα μου» ο γιος αναρωτιέται «Τι θα έκανες αν πέθαινα σήμερα;» και η μητέρα του απαντά «Θα πέθαινα αύριο». Στο Mommy, η Die μελαγχολική παραδέχεται «Το μόνο πράγμα που θα συμβεί είναι εγώ να συνεχίσω να σ’ αγαπώ όλο και περισσότερο. Ενώ εσύ θα μ’ αγαπάς όλο και λιγότερο, αλλά έτσι λειτουργεί η ζωή». Η αγάπη για το παιδί μιας μάνας είναι δεδομένη; Το να αγαπάς το παιδί σου φτάνει για να το μεγαλώσεις;

Η μητέρα είναι το "τέρας", ή το παιδί; Ποιος φταίει και ποιος επωμίζεται την ευθύνη; 

Into the Woods (2014) - Rob Marshall

Διάφορα παραμύθια των αδελφών Γκριμ συναντιούνται στο Δάσος. Οι χαρακτήρες τους μπλέκονται μεταξύ τους σε μια προσπάθειά τους να κάνουν τις ευχές τους πραγματικότητα.
Το trailer σε προετοιμάζει για μια διασκεδαστική ταινία, με εφέ και στοιχεία μαγικού και παραμυθικού, που εμένα προσωπικά πάντα με μαγνητίζουν.

Η ταινία ήταν κουραστική και ελάχιστα διασκεδαστική. Έμοιαζε με εκείνες τις ταινίες που αποτελούνται από πολλές μικρές ιστορίες, τύπου New Years Eve (2011) ή  Valentine's Day (2010), που η κάθε ιστορία διαρκεί συνολικά 10 με 15 λεπτά. Η σκηνοθεσία αρκείται να πηδάει από τη μια σύντομη ιστορία στην άλλη, συνέχεια, προσπαθώντας να τις δείξει όλες και να συνδέσει τους χαρακτήρες μεταξύ τους. Τελικά καταλήγει να μπερδεύει και να κουράζει.

Το ίδιο συμβαίνει και στο Into the Woods. Πολλές ιστορίες, άλλες σύντομες, άλλες μεγαλύτερες σε διάρκεια, όλες όμως τόσο κουτσουρεμένες και από το αρχικό υλικό (παραμύθι) και από το πρωτότυπο σενάριο (θεατρικό) που τελικά στο τέλος αναρωτιέσαι τι είδες.
Ναι, το Into the Woods είναι θεατρικό και πολύ γνωστό μάλιστα στην Αμερική. Στην περίπτωση του όμως δεν δουλεύει πολύ καλά η κινηματογραφική διασκευή. Η προσπάθεια να κρατηθεί το σκηνικό θεάτρου, δηλαδή όλα να συμβαίνουν ουσιαστικά σε ένα σημείο, στο Δάσος, είναι αρκετά αποτυχημένη γιατί περιορίζει την ιστορία σε ένα χώρο που φαίνεται σαν να μην κολλάει καθόλου με καμία από τις ιστορίες.

Επίσης η ταινία έχει κόψει σκηνές από το πρωτότυπο σενάριο τις οποίες είτε δεν τις δείχνει καθόλου, είτε απλά αναφέρεται σ' αυτές βάζοντας τους χαρακτήρες να τις αφηγούνται. Η αφήγηση γεγονότων από πρόσωπα έγινε μάλλον για να για να είναι η ταινία κατάλληλη σε νεαρά παιδιά (κόπηκαν κάποιες "σκληρές" σκηνές). Αυτός ο τρόπος αφήγησης όμως μπορεί να λειτουργεί στο θέατρο, όπου δεν μπορεί κανείς να δείξει τα πάντα, αλλά σε μια ταινία δεν έχει τόσο ενδιαφέρον.
Τέλος, κάποιες ιστορίες ήταν τόσο σύντομες (κουτσουρεμένες) που αναρωτήθηκα για πoιο λόγο υπάρχουν στην ταινία, ενώ άλλες πήραν τέτοια τροπή η οποία δεν δικαιολογούνταν από καμία πιθανή λογική εξήγηση.

Πολύ μέτρια ταινία. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη και λόγω ηθοποιών και λόγω θέματος.

The Place Beyond The Pines (2012) - Derek Cianfrance

Ο Luke (Ryan Gosling) είναι ένας μηχανόβιος κασκαντέρ που κάνει μια μοναχική και ριψοκίνδυνη ζωή. Κάποια μέρα ξαναβρίσκεται με μια παλιά ερωμένη του, τη Romina (Eva Mendes), η οποία του αποκαλύπτει ότι έχει ένα παιδί μαζί του. Εκείνος προσπαθώντας να κάνει το καλύτερο που μπορεί για εκείνη και το γιο του αρχίζει να ληστεύει τράπεζες. Το σχέδιο δεν καταλήγει πολύ καλά και η ζωή του Luke και όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους ποτέ συνδέθηκε μπλέκονται με τη ζωή ενός αστυνομικού Avery Cross (Bradley Cooper) και του δικού του γιου.

Το “The Place Beyond The Pines” είναι ένα δράμα χαρακτήρων, που σε 140 λεπτά ψυχογραφεί γενιές ανθρώπων που αποτελούν κρίκους μιας τραγικής αλυσίδας.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Derek Cianfrance αγαπάει να περιγράφει σχέσεις μεταξύ ανθρώπων. Στο “Blue Valentine” του 2011 (πάλι με πρωταγωνιστή τον Ryan Gosling) περιέγραφε με σπαρακτικό ρεαλισμό τη σχέση ενός ζευγαριού, ενώ εδώ περιγράφει τη σχέση πατεράδων και γιων.

Η ταινία είναι μεγάλη, πλατιά αλλά δεν πλατειάζει. Μέσα από την αφήγηση της, ο θεατής δημιουργεί μια προσωπική σχέση με τους χαρακτήρες και επιθυμεί να δει την κατάληξη των ζωών τους. Ο Derek Cianfrance παραδίδει πάλι μια δυνατή από σκηνοθετική άποψη ταινία, με μοναδικούς τίτλους αρχής. Κατηγορήθηκε ότι το δημιούργημά του είναι στυλιζαρισμένο, αλλά εγώ θα έλεγα ότι αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα την ταινία του είναι ότι το στυλ της αλλάζει ανάλογα με τους χαρακτήρες που κάθε φορά παρακολουθούμε. Η ταινία είναι γυρισμένη έτσι ώστε να χωρίζεται σε τρεις νοητές ενότητες: η ζωή του Luke, η ζωή του αστυνομικού Avery Cross και οι ζωές των γιών τους. Στην αρχή ο Luke παρουσιάζεται μέσα από σκηνές πιο στυλιστικά προσεγμένες, γιατί ακολουθούμε την ζωή ενός ασυνήθιστου ανθρώπου, ενώ μετά οι υπόλοιποι χαρακτήρες παρουσιάζονται μέσα από ένα πρίσμα καθημερινότητας και η κάμερα τους κοιτά με πιο ρεαλιστικό τρόπο.

Οι ηθοποιοί πολύ καλά τοποθετημένοι και οι ρόλοι μοιρασμένοι εξαιρετικά, με τον Gosling και τον νεαρό Dane DeHaan να ξεχωρίζουν. Επίσης πολύ καλός είναι και ο Bradley Cooper, ο οποίος έχει κάνει μια τεράστια στροφή στην καριέρα του, ενώ τον γιο του στην ταινία παίζει ο σχετικά νέος στο χώρο Emory Cohen που ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

*Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε εδώ.