Το trailer σε προετοιμάζει για μια διασκεδαστική ταινία, με εφέ και στοιχεία μαγικού και παραμυθικού, που εμένα προσωπικά πάντα με μαγνητίζουν.
Η ταινία ήταν κουραστική και ελάχιστα διασκεδαστική. Έμοιαζε με εκείνες τις ταινίες που αποτελούνται από πολλές μικρές ιστορίες, τύπου New Years Eve (2011) ή Valentine's Day (2010), που η κάθε ιστορία διαρκεί συνολικά 10 με 15 λεπτά. Η σκηνοθεσία αρκείται να πηδάει από τη μια σύντομη ιστορία στην άλλη, συνέχεια, προσπαθώντας να τις δείξει όλες και να συνδέσει τους χαρακτήρες μεταξύ τους. Τελικά καταλήγει να μπερδεύει και να κουράζει.
Το ίδιο συμβαίνει και στο Into the Woods. Πολλές ιστορίες, άλλες σύντομες, άλλες μεγαλύτερες σε διάρκεια, όλες όμως τόσο κουτσουρεμένες και από το αρχικό υλικό (παραμύθι) και από το πρωτότυπο σενάριο (θεατρικό) που τελικά στο τέλος αναρωτιέσαι τι είδες.
Ναι, το Into the Woods είναι θεατρικό και πολύ γνωστό μάλιστα στην Αμερική. Στην περίπτωση του όμως δεν δουλεύει πολύ καλά η κινηματογραφική διασκευή. Η προσπάθεια να κρατηθεί το σκηνικό θεάτρου, δηλαδή όλα να συμβαίνουν ουσιαστικά σε ένα σημείο, στο Δάσος, είναι αρκετά αποτυχημένη γιατί περιορίζει την ιστορία σε ένα χώρο που φαίνεται σαν να μην κολλάει καθόλου με καμία από τις ιστορίες.
Επίσης η ταινία έχει κόψει σκηνές από το πρωτότυπο σενάριο τις οποίες είτε δεν τις δείχνει καθόλου, είτε απλά αναφέρεται σ' αυτές βάζοντας τους χαρακτήρες να τις αφηγούνται. Η αφήγηση γεγονότων από πρόσωπα έγινε μάλλον για να για να είναι η ταινία κατάλληλη σε νεαρά παιδιά (κόπηκαν κάποιες "σκληρές" σκηνές). Αυτός ο τρόπος αφήγησης όμως μπορεί να λειτουργεί στο θέατρο, όπου δεν μπορεί κανείς να δείξει τα πάντα, αλλά σε μια ταινία δεν έχει τόσο ενδιαφέρον.
Τέλος, κάποιες ιστορίες ήταν τόσο σύντομες (κουτσουρεμένες) που αναρωτήθηκα για πoιο λόγο υπάρχουν στην ταινία, ενώ άλλες πήραν τέτοια τροπή η οποία δεν δικαιολογούνταν από καμία πιθανή λογική εξήγηση.
Πολύ μέτρια ταινία. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη και λόγω ηθοποιών και λόγω θέματος.
