Even the Rain (2010) - Icíar Bollaín

Μετά από χρόνο η φετινή πρώτη ανάρτηση για το 2019, αλλά ποιος νοιάζεται;!

Ας βλέπουμε και ας μιλάμε για σινεμά, από κει και πέρα όλα τα άλλα περιττεύουν...

Η ταινία αυτή δεν ήταν για μένα κάτι ιδιαίτερο, ούτε σκηνοθετικά ούτε ερμηνευτικά. Έχει σημασία όμως το story της. Είναι βασισμένη λοιπόν στην πραγματική ιστορία της πόλης Κοτσαμπάμπα στην Βολιβία και τον ξεσηκωμό των κατοίκων της στα τέλη του 1999 και στις αρχές του 2000 όταν η κυβέρνηση παρέδωσε το νερό (το ιδιωτικοποίησε) σε μια μεγάλη αμερικανική εταιρία, η οποία ζητούσε εξωφρενικά ποσά από τους Βολιβιανούς κάθε μήνα! Αυτό πυροδότησε μια φοβερή λαϊκή εξέγερση, η οποία ήταν νικηφόρα - η εταιρία έφυγε από την χώρα και η κυβέρνηση έπεσε!

Η ταινία μας παρουσιάζει την ιστορία αυτή, εισάγοντας ένα κομμάτι μυθοπλασίας: το καστ και το τεχνικό επιτελείο μιας εταιρείας παραγωγής πηγαίνουν στην Κοτσαμπάμπα για να γυρίσουν μια ταινία με -καθόλου τυχαίο- θέμα "έργα και ημέρες" του Κολόμβου όταν πάτησε το πόδι του στον "Νέο Κόσμο". Ταυτόχρονα αρχίζει να προετοιμάζεται και τελικά ξεσπά η εξέγερση του λαού εναντίον της ιδιωτικοποίησης του νερού, με επικεφαλής έναν από τους βασικούς ηθοποιούς στο καστ των ιθαγενών της ταινίας. Σ' αυτό το σημείο μπαίνει και το ηθικό δίλημμα όλης της ομάδας της παραγωγής (σκηνοθέτης, παραγωγός, ηθοποιοί) για το πώς να σταθούν απέναντι σ' αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους. Αυτό που δίνει ωραία η ταινία, αν και, όπως είναι φυσικό - επιφανειακά, αλλά δεν πειράζει, είναι αυτό το δίλημμα, η μεταστροφή των χαρακτήρων, η εσωτερική αμφισβήτηση που βιώνουν, τα αντικρουώμενα συμφέροντα που δεν είναι άλλα από την κλασική επιλογή "χρήμα ή άνθρωπος". Περνάει έτσι τα μηνύματά της για τον καπιταλισμό που εξοντώνει, το κέρδος που αποκτηνώνει, την αλληλεγγύη μπροστά σε ένα πανανθρώπινο αγαθό. 

Train to Busan (Busanhaeng) (2016) - Sang-ho Yeon

Στο ξέσπασμα μιας επιδημίας που έχει δημιουργήσει αιμοδιψή ζόμπι, ένας πατέρας με την κόρη του βρίσκονται στην μέση της καταστροφής σε ένα τρένο καθ' οδόν για την πόλη Μπουσάν.

Η πρώτη ταινία από τη Νότια Κορέα με ζόμπι, είναι καλοφτιαγμένη, γρήγορη και γεμάτη αδρεναλίνη. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, γρήγορα κοψίματα και έξυπνο μοντάζ, που θυμίζει κάποιες φορές τις εναλλαγές των σκηνών στις ταινίες του Edgar Wright, η ταινία καταφέρνει να σε κρατάει σε αγωνία μέχρι τέλους. Χωρίς εύκολους αιφνιδιασμούς, με μουσική που ντύνει όμορφα την εικόνα, η ιστορία ξετυλίγεται από το ένα βαγόνι στο άλλο, αβίαστα, ρεαλιστικά και αρκετά ωμά, χωρίς να σε... ανακατεύει. Οι σκηνές έντασης και δράσης είναι όπως πάντα εξαιρετικά χορογραφημένες με τα σώματα να πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο με σκληρό ρεαλισμό.

Η ταινία θυμίζει σε σημεία μια άλλη δυστοπική ταινία Κορεάτη σκηνοθέτη, του Joon-ho Bong, Snowpiercer (2013). Και στις δυο ταινίες, όλη η δράση διαδραματίζεται σε ένα τρένο, το οποίο φαίνεται να είναι ένα μέσο που προσφέρει την αναγκαία περιοριστική και ασφυκτική  κίνηση που εξυπηρετούν την ατμόσφαιρα μιας καταστροφής. Ακόμη, το Train to Busan δεν αρκείται απλώς να διασκεδάσει τον λάτρη των ζόμπι και ο κοινωνικός σχολιασμός είναι παρών, όπως και στο Snowpiercer. Η ταξική πάλη και ανισότητα, το πνεύμα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας θίγονται, υπογραμμίζοντας την σκληρότητα και την ψυχρότητα κάποιων ανθρώπων, που στο βωμό της δικής τους επιβίωσης δεν διστάζουν να ρίξουν τον άλλο στο στόμα... των ζόμπι.

Lucky (2017) - John Carroll Lynch

Ένας τύπος, ακραία ρεαλιστής και μηδενιστής, με επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα, βιώνει κάτι που απρόσμενα που θα τον κάνει να κοιτάξει γύρω του και να συνειδητοποιήσει την ζωή έξω από το μικρόκοσμό του.

Η τελευταία ταινία του Harry Dean Staton πριν το θάνατο του τον Σεπτέμβριο του 2017 και το πρώτο σκηνοθετικό πόνημα του ηθοποιού John Carroll Lynch είναι μια εμπειρία που αξίζει να ζήσεις. Με ήπια ενέργεια και χωρίς εντάσεις στο μοντάζ της, θυμίζοντας David Lynch και Jim Jarmusch, η ταινία ακολουθεί τον Lucky στην εξερεύνηση της ζωής και των ανθρώπων γύρω του. Ο Lucky μετά από χρόνια, επιτέλους κοντοστέκεται και κοιτά τον κόσμο δίπλα του. Αρχίζει να περιπλανιέται, να εξερευνά και να συναντά ανθρώπους που μοιράζονται μαζί του κομμάτια της ζωής τους, της μοναξιάς τους, της ανησυχίας τους για το μετά. 

Ο πρωταγωνιστής Harry Dean Staton έχει αυτήν την απόλυτα ταιριαστή φάτσα για τον ήρωα με το κενό βλέμμα αλλά με την ενέργεια που κρατάει ακόμα, ενώ ο σκηνοθέτης John Carroll Lynch συγκεντρώνει ένα πολύ καλό καστ (με τον άλλο Lynch σε μικρό αλλά σημαντικό ρόλο), που δένει τέλεια με την ιδέα της ταινίας: της ανακάλυψης των μικρών, απλών και κρυμμένων πραγμάτων στη ζωή...  που αποτελούν τελικά την ουσία της.

Lady Bird (2017) - Greta Gerwig

Η Lady Bird είναι μια έφηβη που θέλει απεγνωσμένα να αποδράσει από όλα, την οικογένειά της, την πόλη της, την ανωριμότητά της. Όλα της φαίνονται ατελείωτα, βαρετά, καταπιεστικα.

Από αριστερά προς τα δεξιά, Saoirse Ronan και Greta Gerwig

Η σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, Greta Gerwig, ξεκίνησε παίζοντας σε διάφορες μικρές παραγωγές (όπως το Hannah takes the stairs), αλλά οι συνεργασίες της με τον σκηνοθέτη/ σεναριογράφο Noah Baumbach τη φέρνουν στο προσκήνιο  ως ηθοποιό και σεναριογράφο (Greenberg, Frances Ha, Mistress America). Ο αέρας που φέρνει σε ό,τι κάνει η Gerwig είναι φρέσκος και δημιουργεί μια εικόνα μιας προσωπικότητας που δεν μένει σε ησυχία, ερευνά και επεξεργάζεται. Τελικά, ανεξάρτητη πια, γράφει και σκηνοθετεί το Lady Bird μια ημι-αυτοβιογραφική ιστορία στην οποία πρωταγωνιστεί μια φανταστική Saoirse Ronan.

Η γραφή της Gerwig είναι μεστή. Κάθε σκηνή της ταινίας είναι απαραίτητη, επαρκής και εξυπηρετεί τον σκοπό της ιστορίας, αναδεικνύοντας τις λεπτές γραμμές και μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τους χαρακτήρες αληθινούς. Σκιαγραφεί την έφηβη Lady Bird που πνίγεται από το περιβάλλον της και θέλει να ξεσπάσει, με έναν πολύ συγκλονιστικό τρόπο. Η σχέση μάνας και κόρης είναι ο πυρήνας της ιστορίας και ξετυλίγεται απλά μέσα από διάφορα στιγμιότυπα στη ζωή της Lady Bird, χωρίς πολλές αφηγήσεις και περιττά λόγια από μέρους σεναρίου και σκηνοθεσίας. Η μάνα περήφανη αλλά και ταπεινή, η κόρη φιλόδοξη και περίεργη για τη ζωή, συγκρούονται, απομακρύνονται και ξαναβρίσκονται. Η φανταστική Laurie Metcalf εδώ ενσαρκώνει με λιτό τρόπο μια διαφορετική μητρική φιγούρα από αυτή του Big Bang Theory (θεοσεβούμενη μητέρα του Sheldon).

Wonder (2017) - Stephen Chbosky

Ο Auggie, ευφυής, αστείος, ευφάνταστος, παθιασμένος με το διάστημα, γεννήθηκε με ένα σύνδρομο που έχει παραμορφώσει το πρόσωπό του. Το πρωινό της πρώτης μέρας στην πέμπτη δημοτικού φαντάζει βουνό για εκείνον, αλλά και για την οικογένειά του.

Το θετικό του "Wonder" είναι ότι δεν ακολουθεί το κλισέ: είμαι διαφορετικός - με αποφεύγουν- κάνω κάτι ηρωικό - γίνομαι αποδεκτός - τέλος.
Το περιβάλλον του Auggie έχει πασχίσει να τον μεγαλώσει με αφοσίωση και αποδοχή, να του καλλιεργήσει διάφορα ενδιαφέροντα και να αναπτύξει μέσα του έναν χαρακτήρα που είναι πολύπλευρος και γοητευτικός. Ο Auggie είναι ο εαυτός του, προσπαθεί, κάνει λάθη, αγαπάει και αγαπιέται αληθινά και έχει πολύ δρόμο μπροστά του μετά το τέλος της ταινίας. Δεν ηρωποιείται από συγγραφέα και σκηνοθέτη, αλλά η αλλαγή που πρέπει να γίνει στρέφεται στους γύρω του ("When given the choice between being right and being kind, choose kind").
Κάτι παρόμοιο με το "Wonder" κάνει η ισπανική ταινία "Εμείς οι Δυο", που παρουσιάζει μια οικογένεια η οποία προσπαθεί να μην μείνει στην διάγνωση του συνδρόμου Down του παιδιού της, αλλά να δημιουργήσει μια ζωή και έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο μετά από αυτή.

Στο "Wonder" τον Auggie υποδύεται ο Jacob Tremblay, τον οποίο γνωρίσαμε στο Room του 2015, και κάνει και εδώ εξαιρετική δουλειά. Όλοι οι χαρακτήρες γενικά είναι καλοπαιγμένοι από τους ηθοποιούς που τους ενσαρκώνουν και έχουν την ευκαιρία να αναπτυχθούν, καθώς το σενάριο δείχνει και την οπτική γωνία των ανθρώπων που περιστρέφονται γύρω από τον Auggie (της αδελφής, των γονιών και των φίλων του).

Καλή θέαση!